Πίσω από το πρόσωπό μου των τελευταίων χρόνων,
είναι σκοτάδι
για όσους ήταν νέοι και όμορφοι.
Γεμίζει ο νους από μνήμες
που δεν έχουν εικόνες,
πονάει από τα δεσμά του φωτός,
όμως εκεί μέσα, στην καρδιά των πραγμάτων
ακούγεται η πνιγμένη φωνή των ζωντανών-νεκρών,
και ο φόβος του φόβου
γίνεται επιθυμία
ιδιαζόντως βαθύτερη από το αίτημα
της προσωπικής μας ιστορίας.
Αγαπητή μου, μεταξύ μας
υπάρχουν πια όλες εκείνες
οι σταματημένες κουβέντες,
και το χαμόγελό σου
γίνεται μια τυπικότητα.